و من
شعر غمگینی سست ام
 

از همان ها که 
سیاسی نیست
توی کار درد نیست
 

سطحی است
ازهمان ها که
نوبل نمی گیرد

و من

داستان کوتاهی هستم
از همان ها که
که قهرمانش 
توی سطر اول می میرد


 

پ.ن: آشوب دلم!

گاهی وقت ها شبیه وقت های دیگر نیست!

گاهی از وقتها

به اولین فرصت مرگ
دوباره چشم توی چشم نگاه می کند آدم را
هر فرصتی که پیش آمد
و یاد آدم می آرد
که هنوز هم نمرده ای
هنوز دستهای زخمی تو
تایپ می کنند
و هنوز هم گاهی
یاد کودکی هایت می افتی
بعد دست می اندازد گردن آدم
و می گوید
خیلی نگذشته
هنوز به قدر کافی خیلی نگذشته

نباس هولش می دادم
خودم آن بالا اگرچه تنها بود
اگر چه اشتیاق زمین بود
توی چشمهاش
اگر چه
غم تمام جهان را گین بود
اگر چه سقوط
سرنوشت مردهای تنها نیست
نبایستی هولش می دادم
هنوز بوی خود
در دماغ خودم مانده
وقتی هول ام دادم
و از روی خودم افتاد

داغدار هزار شعر ننوشته
ملوانی انگار
که ده ها هزار از بنادر را
نرفتیده باشد
و در بستر هزار هزار کابوس بندر
نغلطیده باشد
مست
از هزار باده ی بار غمگین دیگر نگردیده باشد
تشنه و مالامال
سیاهچاله ای انگار
که هر چه سیاره می نوشد
التماس بیشتری به شب دارد
ندرخشنده و خاشی
من
می گردم به خود دیگر
من می گردم به خود
هر بار

کلافه ام ...
این روزها ،دم به دم بی گدار به آب می زنم
وگندابی می سازم مملو از افکار زخم خورده ! ...
و ناگزیر(!) هر روز صبح ،
تمام احساسم را در آن غسل می دهم...
تا آنقدر کثیف به نظر بیاید
که کسی جرأت نزدیک شدن به آن را نداشته باشد ...
خیالی نیست ... واهمه ای ندارم از حرف های پشت سر ...
بگذار قضاوت کنند که آلوده و زشت منظر است
احساس من ...
         

اصلا می دانی ؟! لعنت بر تمام این روزهای سگی ... !

فید شده در91.9.25

هر کسی گم‌شده، گم‌شده‌های خودش را دارد؛ ویژه‌ی خودش؛ و از بخت بد، این گم‌شدنی‌هایی که می‌گویم چیزهایی نیستند که قل بخورد برود زیر تخت، قایم شود پشت شوفاژ، یا در جیب لباس زمستانی جا بماند تا زمستان بعد...

کسی زبانش را گم می‌کند؛ و کسی شعرش، احساسش، شادیش، خدایش، اصلا خودش را گم می‌کند؛ و این جا اگر می‌گویم زبان، نه آن زبانی است که عرفا همه متفقیم بر تعریف آن. منظورم دقیقا همان زبانِ خاصِ خودش هست. اگر می‌گویم خدا، همان خدای خاص خودش هست...

از کبری و صغرای جستجو و یافتنش بگذریم... حوصله‌اش را ندارم...

اما حرفی دارم این‌جا...

گم‌شده‌ها، گم‌شده‌های حقیقی، همیشه برای پیدا شدن نیستند، به نظرم اشکالی هم ندارد اگر هیچ‌گاه پیدا نشوند؛ مهم، آن تلاشی است که باید اتفاق بیافتد؛ اما اگر حسب اتفاق دیدی یکی از گم‌شده‌هایت را در وجود آدم دیگری پیدا کردی، یقین بدان که خودت را فریب داده‌ای تا آن‌چه را که در جستجوی آن هستی، زودتر به دست آورده باشی. چگونه می‌شود چیزی که خاص خود آدم است، در وجود آدم دیگری باشد؟ آمدیم و آن بنده‌ی خدا، همان را گم کرد...

حالا چیزی گم کرده‌ام...

گندمِ ممنوعی انگار، سیبی...


تـــ..وهم!