جدایی به روز آدم چیزی نمی آورد
به شب آدم،
اما…
خدا داند!


دیـریـآ زود
حـَملـِهـ خـوآهَنـد کـَرد ...
خـآطـِراتـی کـِهـ
زَبـآنـ ِ آدَمیـزآد نـِمی فـَهمـَند !


اَنـدوه که اَز حَــد بگــذَرَد جایـَش را مـــے دَهَد بــه یــک بـــے اعــتنایـــے مـُـزمـِن !
دیـــگـَـر مـهـم نـیـســت : بــــــــــودَن یا نـبـــــــــودَن ؛ دوست داشـتــن یا نـَداشـتـَــن
آنـچه اَهـمـیـَت دارَد کــــشــــدارے رَخـوتـنـاک حســے اســت کـه،
دیگــر تـو را به واکـنـش نمـــے کـشانـــَـد !


چند تکه از تو
پریشان افتاد
ته فنجانی که فالم را می گرفت…
می گفت آرام نیستی
و فردا هیچ نامه ای نخواهد آمد…


بوے فـَـــراموشے گرفتــہ اَم
رَنگــــِ تَنـــ ـهایے
دلشــِکستــِگے
بُغــــض
وَ خامـــ ـوشے
چیزی نیستــــْ
تآریــ ـخ مَصـــرَفم گذشتـــ ـہ اَستــــْـ !


خیلی وقتها خیلی دیر، آدمهای اطرافت را می شناسی
آنوقت تازه یاد می گیری به خیلی ها بگویی : لطفــا جلوتــر نیا ...


کاش می توانستم راحت حرف بزنم . . .
چیزی بگویم از دلتنگی . . .
میان آدم های دلتنگی که در این اتاق مجازی جمع شدند . . .
فقط می گویم منم مثل تو دلتنگم